SOAP vs REST API: różnica między usługami internetowymi

Różnica między SOAP a REST

Każda technika ma swoje zalety i wady. Dlatego zawsze dobrze jest wiedzieć, w jakich sytuacjach należy zastosować każdy projekt. W tym samouczku dotyczącym różnic między interfejsami API REST i SOAP omówione zostaną niektóre kluczowe różnice między interfejsami API REST i SOAP, a także wyzwania, jakie możesz napotkać podczas korzystania z nich.
Poniżej znajduje się główna różnica między SOAP i REST API

<?xml version="1.0"?>
<SOAP-ENV:Envelope 
xmlns:SOAP-ENV
="http://www.w3.org/2001/12/soap-envelope" 
SOAP-ENV:encodingStyle
=" http://www.w3.org/2001/12/soap-encoding">
<soap:Body>
 <Demo.guru99WebService
 xmlns="http://tempuri.org/">
   <EmployeeID>int</EmployeeID>
   </Demo.guru99WebService>
 </soap:Body>
</SOAP-ENV:Envelope>

{"city":"Mumbai","state":"Maharastra"}

Kiedy stosować REST?

Jednym z najbardziej dyskusyjnych tematów jest to, kiedy należy używać REST, a kiedy SOAP podczas projektowania usług internetowych. Poniżej znajdują się niektóre z kluczowych czynników decydujących o tym, kiedy w usługach internetowych należy zastosować technologię REST i SOAP API Usługi REST należy stosować w następujących przypadkach

• Ograniczone zasoby i przepustowość – Ponieważ komunikaty protokołu SOAP mają większą zawartość i zajmują znacznie większą przepustowość, w przypadkach, gdy przepustowość sieci stanowi ograniczenie, należy używać protokołu REST.
• Bezpaństwowość – Jeżeli nie ma potrzeby utrzymywania stanu informacji od jednego żądania do drugiego, należy zastosować REST. Jeśli potrzebujesz odpowiedniego przepływu informacji, w którym niektóre informacje z jednego żądania muszą wpłynąć do innego, wówczas SOAP jest bardziej odpowiedni do tego celu. Możemy wziąć przykład z dowolnej witryny zakupów online. W witrynach tych zwykle użytkownik musi najpierw dodać do koszyka produkty, które chce kupić. Wszystkie pozycje koszyka są następnie przenoszone na stronę płatności w celu sfinalizowania zakupu. To jest przykład aplikacji, która potrzebuje funkcji stanu. Stan pozycji w koszyku należy przenieść na stronę płatności w celu dalszego przetwarzania.
• buforowanie – Jeśli istnieje potrzeba buforowania dużej liczby żądań, REST jest idealnym rozwiązaniem. Czasami klienci mogą wielokrotnie żądać tego samego zasobu. Może to zwiększyć liczbę żądań wysyłanych do serwera. Dzięki wdrożeniu pamięci podręcznej wyniki najczęstszych zapytań można przechowywać w lokalizacji pośredniej. Zatem za każdym razem, gdy klient zażąda zasobu, najpierw sprawdzi pamięć podręczną. Jeśli wówczas zasoby istnieją, nie zostaną przesłane do serwera. Zatem buforowanie może pomóc w minimalizacji liczby podróży do serwera WWW.
• Łatwość kodowania – Kodowanie usług REST i późniejsza implementacja jest znacznie łatwiejsza niż SOAP. Jeśli więc w przypadku usług sieciowych wymagane jest szybkie i skuteczne rozwiązanie, najlepszym wyborem będzie REST.

W dalszej części tego samouczka dotyczącego różnic w protokołach SOAP i REST dowiemy się, kiedy używać interfejsu API SOAP.

Kiedy używać SOAP?

W następujących przypadkach należy używać protokołu SOAP

1. Przetwarzanie asynchroniczne i późniejsze wywoływanie – jeśli istnieje wymaganie, że klient potrzebuje gwarantowanego poziomu niezawodności i bezpieczeństwa, to nowy standard SOAP SOAP 1.2 zapewnia wiele dodatkowych funkcji, szczególnie jeśli chodzi o bezpieczeństwo.
2. Formalny środek komunikacji – jeśli zarówno klient, jak i serwer uzgodnili format wymiany, wówczas SOAP 1.2 podaje sztywne specyfikacje dla tego typu interakcji. Przykładem jest witryna zakupów online, w której użytkownicy dodają produkty do koszyka przed dokonaniem płatności. Załóżmy, że mamy usługę internetową, która dokonuje płatności końcowej. Można uzgodnić, że usługa internetowa będzie akceptować jedynie nazwę pozycji w koszyku, cenę jednostkową i ilość. Jeśli taki scenariusz istnieje, zawsze lepiej jest skorzystać z protokołu SOAP.
3. Operacje stanowe – jeśli aplikacja wymaga utrzymania stanu od jednego żądania do drugiego, wówczas standard SOAP 1.2 zapewnia strukturę WS* obsługującą takie wymagania.

W dalszej części tej różnicy między REST a SOAP API dowiemy się o wyzwaniach związanych z SOAP API.

Wyzwania w SOAP API

API jest znane jako Application Programming Interface i jest oferowany zarówno przez klienta, jak i serwer. W świecie klienta jest to oferowane przez przeglądarkę, podczas gdy w świecie serwerów jest to zapewniane przez usługę sieciową, którą może być SOAP lub REST.

Wyzwania związane z API SOAP

1. Plik WSDL – Jednym z kluczowych wyzwań SOAP API jest sam dokument WSDL. Dokument WSDL informuje klienta o wszystkich operacjach, które może wykonać usługa internetowa. Dokument WSDL będzie zawierał wszystkie informacje, takie jak typy danych używane w komunikatach SOAP i wszystkie operacje dostępne za pośrednictwem usługi internetowej. Poniższy fragment kodu jest tylko częścią przykładowego pliku WSDL.

<?xml version="1.0"?>
<definitions name="Tutorial"             
	targetNamespace=https://demo.guru99.com/Tutorial.wsdl             
	xmlns:tns=https://demo.guru99.com/Tutorial.wsdl             
	xmlns:xsd1=https://demo.guru99.com/Tutorial.xsd            
	xmlns:soap=http://schemas.xmlsoap.org/wsdl/soap/
	xmlns="http://schemas.xmlsoap.org/wsdl/"> 

	<types>  
		<schema targetNamespace=https://Demo.guru99.com/Tutorial.xsd
		xmlns="http://www.w3.org/2000/10/XMLSchema">

      	<element name="TutorialNameRequest">    
			<complexType>          
				<all>           
					<element name="TutorialName" type="string"/>         
				</all>       
			</complexType>    
		</element>     
	<element name="TutorialIDRequest">        
		<complexType>          
			<all>           
				<element name="TutorialID" type="number"/>         
			</all>       
		</complexType>      
	</element>   
	</schema>  
</types>	

Zgodnie z powyższym plikiem WSDL mamy element o nazwie „TutorialName”, który jest typu String i jest częścią elementu TutorialNameRequest.

Załóżmy teraz, że plik WSDL miałby zostać zmieniony zgodnie z wymaganiami biznesowymi, a nazwa TutorialName musiałaby zmienić się na TutorialDescriptjon. Oznaczałoby to, że wszyscy klienci, którzy obecnie łączą się z tą usługą internetową, musieliby następnie wprowadzić odpowiednią zmianę w swoim kodzie, aby uwzględnić zmianę w pliku WSDL.

To pokazuje, że największym wyzwaniem związanym z plikiem WSDL jest ścisła umowa między klientem a serwerem oraz że jedna zmiana może mieć duży wpływ na całość aplikacji klienckich.

2. Rozmiar dokumentu – innym kluczowym wyzwaniem jest rozmiar komunikatów SOAP przesyłanych od klienta do serwera. Ze względu na dużą liczbę komunikatów używanie protokołu SOAP w miejscach, w których przepustowość jest ograniczeniem, może być dużym problemem.

W dalszej części tej różnicy między RESTful a SOAP dowiemy się o wyzwaniach związanych z interfejsem API REST.

Wyzwania w REST API

1. Brak zabezpieczeń – REST nie nakłada żadnych zabezpieczeń takich jak SOAP. Dlatego właśnie REST jest bardzo odpowiedni w przypadku publicznie dostępnych adresów URL, ale jeśli chodzi o przesyłanie poufnych danych między klientem a serwerem, REST jest najgorszym mechanizmem, jaki można zastosować w usługach sieciowych.
2. Brak stanu – Większość aplikacji internetowych wymaga mechanizmu stanowego. Na przykład, jeśli masz witrynę zakupową, która ma mechanizm posiadania koszyka, musisz znać liczbę artykułów w koszyku przed dokonaniem faktycznego zakupu. Niestety, ciężar utrzymania tego stanu spoczywa na kliencie, co tylko sprawia, że ​​aplikacja kliencka jest cięższa i trudniejsza w utrzymaniu.

Różnica między SOAP, CORBA, DCOM i Java RMI

Techniki zdalnego dostępu, takie jak RPC (Zdalne wywołania procedur) były w powszechnym użyciu, zanim pojawiły się SOAP i REST API. Poniżej wymieniono różne dostępne techniki zdalnego dostępu.

1. KORBA – Było to tzw Cczęsto Oobiekt Rkonna Bbiegun Architecture. Ten system został wprowadzony, aby zapewnić, że aplikacje zbudowane na różnych platformach będą mogły się ze sobą komunikować. CORBA opierała się na architekturze obiektowej, ale nie było konieczne, aby aplikacja wywołująca była oparta na tej architekturze. Główną wadą tej techniki było to, że musiała być rozwijana w osobnym języku zwanym Interface Definition Language, a po prostu stanowiła dodatkowy język, którego musieli nauczyć się programiści, aby móc korzystać z systemu CORBA.
2. DCOM - To jest Drozdano Ckomponent Oobiekt Model, który jest własnością firmy Microsoft technologię umożliwiającą klientom dostęp do zdalnych komponentów. Największym problemem związanym z tym mechanizmem było to, że aplikacja kliencka miała obowiązek zwolnić zasoby, gdy nie były już potrzebne. Po drugie, kiedy klient wysłał żądanie, zadaniem klienta było upewnienie się, że żądanie zostało opakowane lub zorganizowane w poprawnym formacie sposób, aby usługa internetowa mogła zrozumieć wysłane żądanie. Innym problemem było to, że aplikacja kliencka była plikiem Java aplikacja oparta na technologii DCOM (Microsoft Technology) wymagane było dodatkowe kodowanie, aby aplikacje zbudowane w innych językach programowania mogły współpracować z usługami internetowymi opartymi na DCOM.
3. Java RMI - Znany jako Java Remote Metod Ipowołanie, to było Java implementacja sposobu wywoływania zdalnych obiektów poprzez zdalne wywołania procedur. Największym ograniczeniem tej technologii było to Java RMI można uruchomić tylko na komputerze Java Maszyna wirtualna. Oznaczało to, że aplikacja wywołująca również musi być uruchomiona na komputerze Java ramy, z których można skorzystać Java RMI.

Główne różnice między SOAP a tymi technikami są następujące

1. Praca przez HTTP – Wszystkie techniki RPC mają jedno duże ograniczenie, a mianowicie to, że nie działają w protokole HTTP. Ponieważ wszystkie aplikacje w sieci musiały działać w tym protokole, stanowiło to poważną przeszkodę dla klientów, którzy musieli uzyskać dostęp do tych usług sieciowych w stylu RPC.
2. Praca z niestandardowymi portami – Ponieważ usługi internetowe w stylu RPC nie działały w oparciu o protokół HTTP, musiały być dla nich otwarte oddzielne porty, aby klienci mogli uzyskać dostęp do funkcjonalności tych usług internetowych.